روح من غمگین است

و دلم می خواهد

بنویسم یک بند

چشم هایت را

دوست می دارم .

و وجودم همه سرشار از توست

لبریز از نامت

ای که نامت

اسم گلی است

و وجودت همه شعر

و نگاهت

می رود تا اعماق

می کاود تاریکی هایم را

روح من غمگین است

و دلم می خواهد

بنویسم یک بند

که تو را خوب ! گلم !

دوست می دارم .

فرهادم و فریاد ز عشقت گله بسیار
افتاده میان من و تو فاصله بسیار
طاعون فراق تو فتاده است به جانم
مقدور نمانده است کنم حوصله بسیار
هر لحظه که بی توست مرا ، زهر هلاهل
کابوس شده عمر من و قایله بسیار
راهی است پر از خار مغیلان ره عشقت
یلداست همه عمر و به پا آبله بسیار
ماهی صفت از آب فتادیم به ساحل
یکدل شو و بگذر زمن ای قاتل بسیار

ذهنم چقدر خالی است ! سینه سرخ سینه ام دیری است که سر به زیر پر خود فرو برده است و روزه سکوت گرفته .
به کوهها نگاه می کنم . تاج های برف و دره های عمیق ! تپه ماهورهای جنگلی و درختان عریان ! صبوران دلمرگی فصل !
به جنگل های پر ریخته و کوههای بلند برفی و دره های عمیق و تاریک درونم نگاه می کنم . و آن قدر دورم که همه آن ها را در هاله ای از رنگ آبی می بینم .
از آن دوردست صدای امتداد سکوت می آید . و چشم های به گودی نشسته ام منتظر اتفاقی بزرگ است. آنقدر بزرگ که نام معجزه را داشته باشد .
خسته ام و این رنج های دایمی به پاهایم زنجیر شده است . و من زندانی ابد این رنجم !
تنها کار من ؛ شکستن شیشه بغضی است که به کوچکترین بهانه می شکند ! می بارد و می بارد و     می بارد اما معجزه ای نمی کند !
آه ... تیله های کودکی ام ، گم شده در آوار ادای بزرگسالیها و حماقت های بزرگ !
بزرگ که می شوی ؛ اشتباهات تو نیز در کنارت قد می کشند و بزرگ می شوند . تا جایی که نه می توانی پنهانش کنی و نه می توانی جبرانش ! در این میان بیشترین شکنجه و رنج ، سهم روح حساس کودکانه ات می شود . هر روز می شکنی . در خود فرو می ریزی و پیر می شوی . حال یعقوب در به دری را داری که هر چه بیشتر دنبال گمشده اش می گردد ، کمتر نشانش را می یابد . تا جایی که چشم هایت را به تاوان جستجو هایی که ته کفش های آهنی را در می آورند از دست می دهی . به ناچار دست هایت چشم باز می کنند . تا تو در توهم تاریکی ، آنچه را که با چشم هایت نیافتی با دست هایت بیابی !
افسوس ... ! افسوس که تنها جاده پر ازدحام ، خیابان یک طرفه نا امیدی و یاس است . چرا که هیچ وقت نخواهی فهمید ؛ گمشده ات چیست ؟! تنها می دانی چیزی را گم کرده ای . و چنین دانش اندکی تو را به هیچ کجا نمی برد . برای بیشتر دانستن دست به هر چیزی می یازی ، می بویی ، و مثل کودکان به دهان می بری ! ولی قلب گرسنه و شعور تشنه ات سیر نمی شود . و اگر مسموم نشوی ، جان به در بردی !!

باز هم مجبوری آن عبارت تکراری شروع اکثر نوشته هایم را تحمل کنی.آری باز هم دلم گرفته است . بیشتر از همیشه .

نیمه شب است و در کوچه های خلوت تنهایی آنجا که خواب حاشیه ی کوچه ها را از سایه ها جارو کرد. سایه ی خمیده ام را به زحمت از پیچی به پیچی دیگر می لغزانم . در اوهام و رنج روزهای از دست رفته غرقم . وقتی سر از کاویدن بر می دارم خودم را درست روبه روی قبرستان محل پیدا می کنم .آنجا که درختی هزارساله گویی به انتظار من روی پوسته ی خود ایستاده است . و باورت نمی شود .

یادم می آید ؛ روزگاری نه چندان دور – وقتی که من کودکی بازیگوش بودم  و سنگ قبر ها را می خواندم .- هیچ کدام از ساکنان این بلوک را نمی شناختم . گرچه با خود می اندیشیدم که چه آدم هایی ؟ با چه شادی ها و غم هایی / و اکنون شادی هایشان ؟ غم ها و رنج هایشان ؟! اصلاً خودشان کجا هستند ؟

فهمیدم که رنج های معمولی ارزش اندیشیدن ندارند .

فهمیدم که ؛ مغرور شادی هایت نیز نباش !

فهمیدم ؛ اگر میل به جاودانگی تا سرحد جنون تو را می آزارد . باید گیوه های اندیشه را به پا کنی . و بر اسب تلاش بی درنگ نشسته و هی کنی .که از همین الان هم دیر کرده ای .

چون تا چشم باز کنی ؛ نه شادی ، نه رنج و نه خودت . هیچ چیز از تو باقی نمی ماند . و کودکی بازیگوش سوادش را با سنگ قبرت می آزماید . البته اگر سنگی بر گورت باشد .

روز ها گذشتند و کم کم آشنایان ، بستگان ، دوستان رخت خود را به این بلوک کشیدند . و الان که سنگ قبر ها را می خوانم - البته بازیگوشیها را غم ایام گرفت – می بینم که بسیاری از این ساکنان را می شناسم . با هم نشستیم . حرف زدیم . خندیدیم . گریه کردیم . و زندگی را بین خودمان قسمت کرده بودیم . و اما مرگ مثل الماس سخت است و با هیچ کاردی قسمت نمی شود . خلاصه ؛ از هر یک از سنگ نوشته ها خاطره ای از ذهنم می گذشت .

و الان فهمیدم ؛ وقتی می بینی اکثر ساکنان گورستان را می شناسی ، یادت باشد که به زودی اسباب کشی در پیش داری . چیزی که در نظرت دور می نمود . اکنون با تو همسایه است . و چالش اصلی ذهن و زندگی ات است .

فهمیدم که . . .

راستی ؛ تو چه چیز های دیگری می فهمی ؟

کوهها روی سینه ام ایستاده اند.

و رود ها و دریاها

از سرم گذشتند.

ای کاش سنگی بودم

به گوشه ای

پرت می شدم.

اما دریغ درختم درخت!

ریشه دارم در این زمین خسته و زخمی .

بیگانه ام اکنون

با سرزمینم.

با مردمی چنین!

بی هویت و تاریخ و قهرمان !

و ثبت احوال؛

که ثبت احوال مردم با اوست !

هر ده سال

شناسنامه ها را عوض

 و آدم ها را عوضی می کند .!

در سر این پیچ تاریخی و تاریخ پیچکی !!

از صفحه ی هویت و تاریخ بی نظیر تو می دزدد

و چند خط بی ضرر جهت شوخی و مزاح

به ناف تو می بندد.

تا تو ؛

بیشتر از پدر بزرگت را نشناسی .

ما که شناسنامه هامان

نشان شیر داشت و شمشیر !

غر می زنیم و فوقش

پایش بیفتد قلمی بشکنیم.

شما را ؟

نمی دانم .!

سالهای بدی است.

شن های بادیه های عرب نشین

آسمان صاف وطنم را سیاه و کدر کرده.

و مردمی که در چپاول همدستند

مردمی شیک پوش

با کت و کراوات اما

بی چشم و گوش و صورت و لب

باد

در جوف جمجمه شان سوت می زند

بیگانه ام

با مردمی که با ترقه و بمب

چهارشنبه سوری می کنند.

مادرم !

بیرون نروی . . !

خیابان ها میدان جنگ است .

به زیر پای پیر زنی با قلب ساعتی!

ترقه انداختی و خندیدی !؟

همین ؟!

نه ایرانی نه عرب

نه شرق و نه غربی

شتر مرغ شدی

نه اشتری و نه مرغ !

بیگانه ام با سرزمینی که از نیاکانش برائت می جوید!

ستاره هایی که جهان را چون خورشیدی بودند.

آن وقت تو ؛

شتر گاو پلنگ !!

 پلید!

به سوی مقبره داریوش پاکدین

ترقه و کوکتل پرت می کنی ؟

شاعر !

مردمی که به خود احترام نمی گذارند شایسته تحقیرند!

ببین !

رسیدیم به ترکستان !

آنجا که غرب وحشی بی فرهنگ

این کودکی که هنوز پوشک می بندد !

تحقیر می کند این قوم قویم تمدن و فرهنگ را !

جای تاسف است!

من در سرزمینی بیگانه

با مردمی غریبه و منگ

در انزوای خود

من رنج می برم

من درد می کشم.

کاش

ای کاش سنگی بودم

به اعماق غاری

به گوشه دنجی

به دور دست

دور تر از دست غربت و اندوه

پرتاب می شدم.

افسوس من درختم !

در خاک خسته ی ایران

من ریشه دارم ژرف !

دلتنگم.آنچنان که زمان درمانگر نیز از التیام این زخم های چرکین درمانده و نومیدانه از آن دست کشیده  و این بیمار در حال نزع را به حال خویش وا نهاده است. تازه می فهمم که چرا اندیشیدن به مرگ در من تبدیل به یک بیماری شده و بیش از پیش به آن می اندیشم.

دلتنگم.و این بیمار دلتنگ می اندیشد که کجا حماقت آدم واره ها ، جانت را آسوده خواهد گذاشت.تا به مرگ خودت بمیری! دریغ ! که زخم ها ، دهان باز کرده اند و درد ها به فریاد آمده اند.و جان عاصی ، تو را به یاد کسی می اندازد که مرهم تمام مرارت ها از مراحم اوست. اما افسوس !....افسوس ! که زخم ها آن چنان عمیق اند که رمقی در ایمان تو باقی نمی ماند. و باور ، که روزی از بدیهیات تو بود ، اکنون چراغ آن چشمک می زند.و تاریکی با تمام قدرت به این شعله رو به خاموشی و زوال ، یورش برده است.و انتظار منجی به افسانه ای دردناک ، یاس آور و باور ناپذیر بدل می شود.

جهان به سوی نابودی می رود. و بشریت از دروازه های سرشکستگی می گذرد .عجبا که به دروغ ، قتل ،استبداد و ظلم ،مباهات می کند. جالب است بدانی که بدترین کارها را با زیباترین نام ها -که آرزوی بشر است - عرضه می کنند . یعنی استبداد ، نامش آزادی ، استعمار ، نامش دموکراسی و ریاکاری و تزویر نامش دینداری می شود . و فاسدان مشهور با بوسه شیطان بر پیشانی و با سلاح تیز دین به جنگ افسار گسیخته ای علیه گروه اندک دینداران گمنام رفته اند. دریغ که انسان در مکتب تاریخ ، شاگردی کند ذهن و فراموشکار است.

هرگز فراموش نکن ؛ وقتی قرآن ها به نیزه روند ، علی ، فرمانده بی لشگر ، شکست می خورد.آینده این جنگ محتوم ، معلوم . و پیروزی با فرزندان قابیل است.

سخن ها در سینه جوش می خورد و مصلحت ، بندی بر دهانم زده اما فریاد و افغانم آرزوست .

تسبیح در دست و دانه های آن از لای انگشتانم می لغزند و باز می بینی که بد آوردی !

روز مرگ ات را دیدم . گر چه باورم نمی شد ! ولی تو هیچ گاه تمام نشدی. و هنوز که هنوز است حضور داری ، حتا گرم تر ! تمام هراسم از مرگ (نمی دانم برایت گفته ام یا نه ؟ من از مرگ تا سرحد مرگ می ترسم! )آری تمام هراسم از مرگ به همین قسمت برمی گردد. این که بمیرم و تمام شوم! تعبیری که از میل به جاودانگی می شود کرد.اسطوره ماندگاری. و بی درنگ ذهن به سمت قصه ای باستانی سُر می خورد. اسطوره گیل گمش!این قدیمی ترین اسطوره ی در دست است که بشر اساسی ترین سوالش را صریح بیان کرده است.و بشر (گیلگمش)، تمام آرزوهایش را در این کتیبه با همه جستجوهای فراوان و باورنکردنی بیان می کند.                                                                                                                                                                           

آیا اکنون من گرفتار آن حس اساطیری ام؟سراسر زندگی ام رنجنامه ای است در حب دستیابی به راز ماندگاری،با یاس ها و نا امیدی هایش.با خشم هایی که زندگی را برایم تلخ و ناگوار می کرد. و فرصت ها را به باد می داد.عشق به جاودانگی و نامیرایی و پاسخ به خلاء حضور، روح مرا سرشار از نگرانی می کرد.   

می گویم : هیچ چیز از اهمیت ماندگاری و هراس از مرگ نمی کاهد. شاید دلیلش این باشد که مرگ دروازه ای است به شهری ناشناخته و بسیار رازناک و تو احساس می کنی بدون سلاح و برهنه در سرزمینی غریب ، یله شده ای و بی دفاع ، هزار خطر احتمالی تهدیدت می کند.یا تنهایی ! و انسان دوباره گرفتار عذاب جدایی می شود. باری تنها در این دنیا رها شدی و آن را به طرزی ناخوشایند و دردناک تجربه کردی. و تمام زندگی ات صرف یافتن و جفت شدن با گمشده ای شد که نمی دانی چیست . و قریب به یقین قرار نیست پیدایش کنی. نیافتی و فقط با کسانی و چیزهایی آشنا شدی که تسکین ات می داد. و باز دوباره تنهایی ! و باز دوباره جستجو برای شناختن ،یافتن و جفت شدن ! و نهایتاً ناکامی.                                                                                   

نمی شود انکار کرد که بزرگ ترین درد انسان ، درد دور افتادگی ، جدایی و تنهایی است. دست به هر کاری بزنی و با تمام جهان ، هم صحبت و آشنا شوی باز آن حقیقت را که از او جدا مانده ای و فقط با او آرامش را تجربه کرده بودی ، نخواهی یافت. گر چه هول تنهایی با تو چنان کرده که اگر روزی در     کوچه ای بن بست با حقیقت ، چهره به چهره شوی و نفسش به صورتت بخورد او را نخواهی شناخت. این نفرین آفرینش است.                                  

آفرینش با آلودگی هایی که بنای آن را می سازد و تو را با خشم ، نفرت ، دوست داشتن و فراموشی ، جهل و تردید و... می آمیزد. انگار کودکی در اوج کنجکاوی هایش در ازدحام بازار مکاره دنیا ناگهان لمبر چادر مادر آفرینش را رها می کند.و لحظه ای که پی به این موضوع می برد زیبایی های اطرافش رنگ می بازند و دنیایی که او را احاطه کرده است پر خطر ! و آرامش به اضطرابی جان ستان بدل می شود.                                                           

یک بار در کودکی در بازاری شلوغ من نیز چادر مادرم را دلفریبی و زرق و برق بازار از دستانم جدا کرد.جلوه بازار سیاه شد و همه چیز تلخ و ناگوار شد.آن چنان که فلفل را لای دندان های لذتت شکسته باشی و تلخی چنان بود که قلبم از جا کنده شد و اشک از چشمان هراسانم سر ریز !                             

و اکنون نیز حال همان کودکیهایم را دارم.از همان وقتی که توانستم از جاذبه غرایزم رها شوم و اندیشیدن را فرا گرفتم.فهمیدم که غرق در دزد بازار دنیا دامان کسی را رها کرده ام که هنوز به درستی نمی توانم به یاد بیاورم که کیست.ولی آنقدر فهمیدم که دیگر در این بازار او را پیدا نخواهم کرد.و این بر اضطرابم می افزاید.                                                                                                                                                                    

هر چه می گردم ، می یابم و نمی یابم.می بینم و نمی بینم. نشانه هایش هست و خودش نیست.و این گونه می شود که گاهی مرگ، دروازه ای می شود به دنیایی ناشناخته.تا شاید آن جا با او دیدار کنم. و او را که حتا نمی شناسمش و نشانی اندکی از او در دست دارم ، پیدایش کنم.                                     

حالا می فهمم که چگونه شد که تو از دروازه مرگ عاشقانه ،گذشتی.و تمام پیوند هایت را گسستی. تا با کسی پیوند بخوری که معنای حقیقی همه پیوندها است. و از این منظر اهمیتی ندارد که جاودانه بشوی یا نه.چرا که جاودانگی در منطق تو معنایی دیگر دارد.

از تو می خواهم که درود و دلتنگی ام را به کسی که می دانم جهان او را گم کرده و این گردش مضطرب او از استیصال جدا ماندگی است اگر چه شاید درک نکرده باشد ، برسان و بگو ؛ کودکی مضطرب در میان این همه چهره آشنای ناشناس ، خسته از تلون جاذبه زندگی ! پشیمان از جستجو های بی فایده ! فقط لمبر چادر تو را می خواهد ...لال شدم. اصلاً آرزوهای خودت را از زبان من برایش بگو.!

لاتم ار منات نفس سرکشم

سنگ معرفت چو شیشه بشکند

رندم ارچه ساق سیم میکده

کوه غیرتم به تیشه بشکند

من که لاف معرفت زنم رواست

جام و ساغرم همیشه بشکند. . .

دلم می خواهد چیزی برای تو بنویسم . نمی دانم چرا دستم به قلم نمی رود . امروز هم خود نویس قشنگم را برداشتم که بنویسم . هر چه کردم قطره ای از نوکش نتراوید . مدتها از آخرین باری که برای تو نوشتم گذشته است . بیشتر با تو حرف زدم . چرا ؟ حرف زدن راحت تر است ؟ شاید ! حقیقت قضیه این است که حرف هایم را فقط تو می شنوی . ولی شاید نوشته هایم ر ا دیگری بخواند . و بداند از رازهایی که مگو است . می گویم : اگر کسی بداند چه می شود ؟ می گویی : رازها غذای روح اند . و جان تو را عمیق میکنند . و ظرف تو را هم ظرف دریا می کند . اصلاً چه دلیلی دارد که انسان حرفی را به کسی بدهد که مال او نیست ! راز من بدرد کس دیگری نمی خورد . رازها    اختصاصی اند . مثل اثر انگشت . اصلاً چرا درباره ی چیزی حرف می زنیم که بدیهی است . و بزرگان ما در باره ی آن بسیار گفته اند و شنیده ایم ؟ مگر اینکه حرفی برای گفتن نداشته باشیم .

به من حق بده . قلمم تازه دارد راه می افتد .

دلم برایت تنگ است . گر چه انسان مومنی نبوده ام . و جیب هایم خالی است و هیچ نیاندوخته ام . اعتراف می کنم که ؛ گاهی هم در جاده ی لغزنده ی زندگی لغزیده ام . اما همیشه دست تو را دیده ام که پرم را می گرفتی . زمین می خورم . وقتی که داغ است . و می دانم که کار تو است . کسی غیر از تو نقشه هایی به این قشنگی نمی کشد .تو می دانی که من برمی گردم . بخاطر همین پشتم را به خاک می مالی تا از شرم تو به تو پشت نکنم . می دانم ! گرچه زمین خوردن هایم را دوست نداری اما عاشق لحظه ی برخاستنی . این ها را گفتم تا برایت بگویم : دیگر از این دنیا خسته شدم . تا کنون اگر نخ نازکی مرا به این دنیا پیوند می داد . دیگر آن نیز پاره و پوسیده شده است . مومنان وقتی       می خواهند به سوی تو بیایند به اعمالشان می اندیشند . که چه همراه خود می برند . و با آن همه معصومیت و پاکی و مراقبت باز هم        می ترسند . من اما نه پاکم و نه مراقبه ی چندانی و نه عبادت درخوری داشته ام . اصلاً چیزی که در خور تو باشد ندارم .

وقتی خودم را در حضور تو تصور می کنم . آنقدر ناچیز می یابم که ابدا به چشم نمی آید . مثل دیدن موجودی تک یاخته ای از نگاه انسانی . یا لانه ی مورچه ایی در کنج مهتابی خانه ای . فقط ، لطف تو است که جسورمان کرده تا خودمان را انسان بنامیم . و جهان را به نام خود سند بزنیم . خنده دار است اگر آن مورچه ی کنج  مهتابی ،  تمام خانه را برای خودش بداند !

این ها را گفتم تا بگویم که : هیچ چیز این دنیا مال من نیست و اگر هم بود فرقی نمی کرد . چرا که بند دلم به هیچ کجای این دنیای حقیر بسته نیست . ( چقدر با جرات می گویی !! )  . . .

نمی شود . حرف توی حرف می آوری و نمی گذاری . و مدعی را لال می کنی . تا به هر کلمه ای که می گوید ، ساعت ها فکر و اندیشه    کند . ( فکر و اندیشه ! فکر را که می فهمی . یعنی آنچه که در نهان ما می گذرد . از این رو تمام تخیلات و آرزو ها و چاره اندیشی ها را ما فکر  می نامیم . البته شاید شما فقط چاره اندیشی را فکر بنامی . من به تو احترام می گذارم . اما نظر م با شما فرق می کند . چرا که        نمی توانی بگویی یک دیوانه فکر نمی کند . ولی اندیشه کردن ؛ فکر کردن همراه با ترسیدن است . یعنی افسار فکرت دستت باشد . یعنی از آنچه که در نهان تو می گذرد هراس داشته باش . چرا که روزی تمام وجودت را فکرها یت در بر می گیرند . براستی و بی هیچ تردید این فکرهایمان هستند که شخصیت و آینده و ابدیت ما را می سازند . ) . . . کجا بردی مرا !

داشتم می گفتم : دیگر دلم در دنیا پر نمی زند . حتا از لغزش هایم (گر چه بسیار شرمسار آنها هستم و هزارها بار از جنابتان پوزش       خواستم )بخاطر آنکه پیش تو بیایم نمی ترسم . (البته ای کاش مرتکب لغزشها نمی شدیم . چه می شود کرد ! انسانیم و شیر خام خورده . این را گفتم ، نه که لغزش ها و اشتباهاتم را توجیه کنم . نه به جان عزیزت ! فقط به خاطر آن کسی که اینها را می خواند و مثل من لحظه هایی تو را فراموش می کند و می افتد در چاله ای یا چاهی . بعد پشیمان می شود و جبران می کند . از تو پوزش می خواهد . تو او را می بخشی . ولی او خود را نمی بخشد . گفتم . ). . .

دلم لک زده برای این که خودم را در این دنیا نبینم . و به جای این همه که مرا می بینند . و به جای همه ی محبانت ، فقط تو را نگاه کنم . دلم برایت تنگ است . و دنیا همیشه برایم زندان بوده است . چه می شود که به جای کشان کشان بردنم از کوچه پس کوچه های این دنیا . و آلودن و آلودن و آلودن ، بی آن که بدانم آخر و عاقبتش چیست . راهم را کوتاه کنی و به جاده ای ببری که تو در انتهای آنی ؟

نمی گویم نمی ترسم . می ترسم . اما ترسم از همیشه کمتر شده است . من مرگ عزیزانم را دیده ام . سخت است . و خوفناک ! از اینکه   نمی دانی چه در انتظارت است . ولی من فکر می کنم وقتی انسان به سوی تو که روشنایی ، خوبی ، زیبایی ، مهربانی و عشق ، ذات و هستی خود را از تو وام می گیرند ، می آید . مگر می شود که بدی ، زشتی و تباهی و عذاب ، انتظار او را بکشد ؟ نه ! امکان ندارد .

من تو را دوست دارم . و دلم می خواهد که صدایم بزنی و مرا به سوی خودت بخوانی . خسته شدم از بس که پشت پرده ی تار تعلقات و گرفتاری هایم با تو حرف زدم .

عزیزم ! به دادم برس ! مرا دریاب ! حرمان و تاسف و اندوه دارد ریشه ی مرا می خورد . می ترسم شیطانک های یاس و نا امیدی تمام وجودم را ببلعند .می ترسم چیزی نماند که دستت را بگیرد . من از این دنیا و این گونه زیستن وحشت دارم . من از دنیایی که شیطان ها ، غصه ی بشریت را می خورند می ترسم . از دنیایی که احمق ها خود را جانشین خداوند و پیامبر و امام او می دانند می ترسم .

تو زنجیر یک شیطان را باز کردی و اکنون تمام دنیا را شیطان فرا گرفته است .

از همه ی این ها گذشته ؛ وحشت دارم که مرا رها کرده باشی . . . !

نمی خواهم فکرهای آزار دهنده را آب بدهم تا تب و تاب آن تمام وجود مرا بگیرد . می خواهم کتابی بخوانم . مثلاً فلسفه ی ملا صدرا که چند وقتی است صدایم می زند . و من چند روزی است  آن را از قفسه در آورده ام و روی میز گذاشته ام .

من هر چه را که باید می گفتم ، گفتم . خودت می دانی که کوره را کی باید خاموش کنی .

ای که طالعت کوکب کیوان است

ای سامری

نحوست گوساله ات قومی را فریفته است

و تخت تو ای پروکرس

پای اندیشه های بلند را

قلم کرده است

ابلهانه نیست اگر دیوژن

روزرا با چراغ سر آورد

چرا که از افسونت

جهان تاریکی گرفت.